Heb je iets meegekregen van het debat over de dividendbelasting?
Kamerleden zijn geïrriteerd over de uitleg van de minister president over het achterhouden van memo’s. “Ik kan mij de memo’s niet herinneren” zegt Mark Rutte.
De memo’s waren er wel. Heeft de minister president de kamer onvoldoende geïnformeerd?
Wie zat er fout? Heeft er iemand gelogen? Wie heeft gelijk en wie wint er?
Wanneer ik er naar luister dan denk ik dat er veel gezegd en verzwegen wordt. Je voelt het, het is niet helder.
De kamer snakt naar een excuus, maar het komt niet of nauwelijks over de lippen van Mark. Hij is dan wel minister president, maar ondertussen ook een gewoon mens. Hij voelt zich duidelijk aangevallen en verdedigt zich, zo komt het op mij over. En zo gaat dat tussen mensen. Geef nou maar toe dat je fout zat, dan vergeef ik je het wellicht. Maar alleen als je het ook oprecht meent.
En dat is nu het moeilijkste wat er is.
Sorry seems to be the hardest word.
Herken je dat? Je begrijpt echt wel dat je fout zat in een bepaalde situatie, maar de overdreven reactie van een ander maakt dat je een sorry echt niet meer over je lippen kunt krijgen. Het is interessant, om te ontdekken waar het echt over gaat.
Mijn ervaring is dat het zelden gaat over de inhoud van de discussie. Was het maar zo simpel. Het gaat over zoveel meer. Over gevoelens, over hoe deze de communicatie vertroebelt. Over onze onderlinge relaties. Over hoe we naar elkaar luisteren en elkaar niet lijken te verstaan.
We zien altijd hoe een ander doet, wat de ander zegt en hoe een ander op je overkomt.
Waar je geen idee van hebt is hoe je zelf doet, hoe je overkomt op een ander. En dat geldt voor alle politici en ook gewoon voor mij.
We pretenderen van alles, maar ondertussen zijn we gewoon gewoon.
Buitengewoon is het om dat gewone te erkennen. Het menselijke aspect in onszelf, wat we maar erg moeilijk vinden om onder ogen te zien. Maar misschien ook niet kunnen zien, wanneer het beeld vertroebeld is.
