Vanavond geef ik een lezing in Assen: anders kijken naar conflicten. Een beetje zenuwachtig ben ik nog steeds. Plankenkoorts. Tegelijkertijd vind ik het geweldig om te doen. Het lijkt zo vanzelfsprekend dat ik dit doe, toch is het dat niet. Spreken voor een groot publiek wordt aangemerkt als één van onze grootste angsten. En ik begrijp dat.
Wanneer je op het podium staat dan kun je door veel mensen heel direct worden afgewezen. En dan sta je daar alleen. Herken jij dat? Het gevoel van veel tegen één? Wanneer ik daar aan denk dan heb ik neiging om gewoon thuis te blijven. En toch is dat niet wat ik wil. Ik wil juist op dat podium. Ik heb iets te zeggen.
Toen ik nog als advocaat werkzaam was had ik een pleitnota. Ik vertelde wat ik had geschreven over een zaak. De visie van de cliënt. Een betoog waardoor je de procedure kon winnen of verliezen. Het ging niet over mij. Het was veilig. Ik kon mij achter een dossier verschuilen.
Dat kon niet toen ik tijdens een training op een podium stond en aan de beurt was om iets te zeggen. Alle ogen waren op mij gericht. Eerlijk gezegd wist ik niet eens wat ik moest zeggen.
De trainer zei: “You need a lawyer, don’t you?”
Ik beaamde dat en stond er met mijn mond vol tanden. Wat zou er toe doen? Ik herinner mij dat moment als de dag van gisteren en wilde wel door de grond zakken.
Uiteindelijk heb ik iets gezegd over mijn gevoelens van onmacht die ik ervaar wanneer ik op twee plaatsen tegelijk wil zijn. Thuis bij mijn kinderen en tegelijkertijd op mijn werk. Ik wil het graag op alle fronten goed doen. En terwijl ik daar stond te hakkelen kwam ik er achter dat ik helemaal niet op twee plaatsen tegelijk kan zijn. En dat het ook niet hoeft. Rationeel snap ik dat allemaal, maar onbewust was er toch altijd iets dat knaagde.
Ik dacht dat de hele wereld mij ontzettend stom zou vinden, maar gek genoeg kreeg ik enorme bijval. Mensen herkenden zich in mijn verhaal. Hoewel onsamenhangend in mijn beleving bleek het toch helder te zijn. Het kwam rechtstreeks uit mijn hart, authentiek en oprecht. Het raakte de essentie. Niet over nagedacht, maar het klopte en werd begrepen.
Dat is nu bijna 20 jaar geleden. Het was voor mij de eerste keer dat ik mij realiseerde dat het niet juridisch of wetenschappelijk onderbouwd hoeft te zijn om gehoord te worden. Wat ik zei was goed genoeg. Maar het was veel meer dan dat. Ik voelde een enorme vrijheid en mij verbonden met wild vreemde mensen. Ik ontdekte een sleutel en legde de basis voor transformatieve conflictoplossing.
Sindsdien wil ik niet meer anders. Ik verbaas mijzelf er over hoe ik nu op een podium sta. Met plezier en vertrouwen in mijzelf. Nog steeds met plankenkoorts maar helder over wat ik wil zeggen. Niemand die het met mij eens hoeft te zijn, maar het is wat ik wil.
Freedom to be!
