Een VN-commissie neemt het Nederlandse beleid tegen racisme onder de loep. Grootste Kritiek: Zwarte Piet (NRC 19 aug 2015). De discussie over Zwarte Piet begint weer en is misschien wel nooit geëindigd. Ik heb er al eerder over geschreven. Eerlijk gezegd is het wel een veilige weg om te proberen discriminatie op te lossen. Dan lijkt het niet echt over jou of mij te gaan en dan hoef je het niet echt te hebben over allerlei ingewikkelde integratievraagstukken en discriminatie.
Wanneer we naar elkaar kijken dan zien we enkel verschillen. Ras, cultuur, religie, afkomst. Het is gewoon hoe we waarnemen. Maar tegelijkertijd nemen we voor waar aan dat we niet van gelijke waarde zijn. Het lijkt er op dat we verschillend zijn. En dan handelen we daar ook naar. We onderscheiden ons van elkaar en we scheiden ons. We komen tegenover elkaar te staan. Onbewust of bewust. Het is wat er gebeurd. Maar zijn we ook verschillend in essentie? Zijn we niet gewoon hetzelfde en ziet het er anders uit? Is dat niet de grote frustratie die we elke keer ervaren wanneer we denken dat we niet gelijkwaardig zijn. Want als we dat denken, blank of zwart, dan houden we ongeacht onze eigen kleur in stand wat we zo verafschuwen. We houden de wereld verdeeld, terwijl er niets te verdelen is. We denken in zwart of wit, in tegenstellingen.
Het bestrijden van racisme, houdt de strijd en daarmee racisme in stand. Wie bepaalt of iemand van waarde is? Wie anders dan jijzelf of ikzelf? Wanneer ik mij bewust ben, echt bewust, dat ik van gelijke waarde ben, gewoon om wie ik ben, ongeacht wat iemand anders beweert, dan ben ik vrij. Echt vrij. Dan zie ik alle kleuren in ieder mens. Dan voel ik mij verbonden met iedereen. Ik noem het liefde. Het doet mij denken aan het moment dat bij ons in het dorp een asielzoekerscentrum kwam. Mijn dochtertje zat nog in de buggy en zag voor het eerst een man van Afrikaanse afkomst, pikzwart. Ongeneerd staarde zij hem aan. Een moment waarop je als moeder misschien de neiging hebt om in te grijpen en een poging wil doen je kind op te voeden. Maar dat deed ik niet. Ik liet het gewoon gaan en hij keek naar haar. Dat moment was zo mooi. Op beide gezichten verscheen een stralende lach. Niets om bang voor te zijn. Gewoon te ontdekken, te verwonderen, te begrijpen. Zonder woorden, zonder strijd. De kleur van het hart.
