Wanneer ik mensen begeleid in een mediation of coaching, dan vraag ik wel eens, wat het mooiste cadeau is geweest in hun leven. En zonder uitzondering is dat: de geboorte van de kinderen.
Nooit hoor ik iets over een prestatie, een baan, de auto of het huis. Het valt allemaal in het niet bij de geboorte van de kinderen. Het grootste cadeau, met stip op nummer 1.
Bij de geboorte ben je verbaast over dit grote wonder. Ik kan mij herinneren dat ik overstroomde van liefde voor “mijn” kind. Ik dacht dit gevoel gaat vast weg maar ik zeg nu tegen mijzelf dat het het allermooiste is wat ik ooit heb meegemaakt. En dat is nog steeds zo.
Mensen zeggen vaak dat je er vooral van moet genieten, tenslotte zijn kinderen zo groot. En ja het klopt allemaal. Maar op het moment dat het tegen je gezegd wordt, denk je waar heb je het over. Ik geniet toch?!
En ja dat doe je ook en ook weer niet, althans niet altijd.
Neem de kinderen die alle aandacht opeisen, die huilen, die ziek zijn, die niet mee kunnen komen op school, die weigeren te luisteren, die een etiketje van adhd of wat dan ook krijgen opgeplakt, die niet mee mogen spelen, die pesten of gepest worden, of uit de toon vallen of niet geaccepteerd worden omdat zij anders zijn, niet slim genoeg, niet sportief genoeg, hun huiswerk niet maken, liegen…
Vul maar in. Dan is dat wonder ineens niet meer zo leuk. Natuurlijk zeggen we dat liever niet. Tenslotte hou je van je kind. Onvoorwaardelijk en altijd. Maar ondertussen is er ook iets anders, dat zoemt gewoon mee, dat maakt de relatie minder prettig of erger.
Troost je! Het is normaal en menselijk. Ook al denk je van niet.
Ook kinderen denken in een nest te zijn geboren waar ze alle aandacht en verzorging krijgen waar ze behoefte aan hebben. En dan blijken die ouders er toch niet voor hen te zijn, geen tijd te hebben, te scheiden, of ziek te worden of dood te gaan, of ontslagen te worden en geen geld meer te hebben of erger…
Vul maar in. Dan is het ineens niet meer zo leuk. Natuurlijk hebben we het er bij voorkeur niet echt over. Schaamte en schuldgevoelens zijn niet zo gemakkelijk om over te praten. En ook al is het erg, je houdt van je ouders, je loyaliteit is onvoorwaardelijk. En ondertussen zoemt ook hier van alles mee, wat in de weg zit, in de relatie met ouders, en zo velen…
Troost je! Ook dit is gewoon normaal en menselijk. Je bent niet de enige.
De realiteit begrijpen we allemaal. Dat kun je niet veranderen.
Wat je wel kunt veranderen is dat wat het met je doet. De impact op je gezondheid en je relaties. Daar heb je echt invloed op.
Je lichaam liegt niet. Wanneer er iets meezoemt en je in de weg zit, dan is dat een signaal. Er is iets wat om aandacht vraagt. Je kunt het negeren en je kunt er naar luisteren. En die aandacht kun je zelf geven. Dat hoeft een ander niet te doen. Dat is wel zo prettig.
Anderen zijn misschien de oorzaak van de ellende, maar zij zijn niet verantwoordelijk voor de oplossing. Dat ben je zelf. Slecht nieuws misschien, maar ik zie het als super goed nieuws. Dan ben je ook niet afhankelijk van anderen om het op te lossen.
Het gaat niet vanzelf, maar het begint bij jezelf. En dat is de kunst. Het leven voluit te kunnen leven in vrijheid, verbinding en bovenal de liefde te ervaren die je ook echt verdient. Dat is ook het doel van transformatieve conflictoplossing. Winnen, maar dan ook echt!
Download het E-book: Wat er is gebeurd kun je niet veranderen, wel wat het met je doet.
