Mediators leren dat je onafhankelijk en onpartijdig moet zijn. Ook rechters en notarissen leren dat. Maar hoe doe je dat? Hoe kun je onpartijdig zijn, maar vooral blijven?
Wanneer twee mensen met elkaar strijden en jij bent daar getuige van, dan ontkom je er niet aan dat je er ook een mening over hebt.
Wat vind jij van:
- De ruzie zelf?
- Het gedrag van de betrokkenen?
- De manier waarop zij het willen oplossen?
- Datgene wat er is gebeurd?
En wanneer je eerlijk bent, kan het dan ook zijn dat je sympathie voor de één of de ander hebt? Of misschien heb je geen enkele sympathie, voor geen van beiden. Je kunt natuurlijk zeggen dat je onafhankelijk bent, maar ben je dat dan ook? Wordt het ook zo ervaren? En bereik je je doel?
Wanneer het in een gesprek stroomt en de mensen bewegen mee, laten aan zich bijdragen en ze willen het graag oplossen dan speelt dit niet. Maar wanneer het niet gaat zoals je het graag wilt of voor ogen had, dan heeft dit invloed op jezelf.
De kunst van transformatieve mediation is niet dat je onpartijdig bent maar vooral om te ontdekken wanneer je dat niet bent. Dat je dat door hebt. En dat je vervolgens in staat bent om deze oordelen te transformeren naar oordeelloosheid, naar empathie, naar compassie. Menselijke eigenschappen waarmee je in staat bent je opnieuw te verbinden en verschil te maken.
Want ook al denk je dat mensen het niet merken. Niets is wat het lijkt. We voelen het aan. Ik merk het aan mijn cliënten. Ik merk het wanneer het gesprek stroef gaat. Voor mij een teken dat ik iets anders moet doen. Anders bereik ik niet het resultaat wat ik voor ogen heb voor hen en voor mijzelf: een oplossing waarmee iedereen tevreden is.
Ik hoor graag van jou hoe jij naar ruzies kijkt. Hoe zie jij neutraliteit? Ik ben benieuwd. Deel graag je ervaring hieronder.
