Ik was en ben nog steeds gek op pannenkoeken. Als klein kind kon ik er bijna dagelijks om zeuren bij mijn moeder. Mijn moeder had er echter geen zin in om elke keer wanneer ik pannenkoeken wilde eten deze ook te bakken. Zij zei:
“Wanneer je vaker pannenkoeken wilt eten, moet je ze echt zelf leren bakken”.
Zo gezegd zo gedaan. Waar een wil is, is ook een weg. Een weg naar het bereiken van je doel. Wanneer mijn moeder geen pannenkoeken wilde bakken en ik deze toch wilde eten, dan deed ik dat eenvoudigweg zelf. Het was het eerste wat ik kon op het gebied van koken. Heel praktisch.
Mijn moeder deed het voor en ik deed het na. Een duidelijke win-win zowel voor haar als voor mij. Ik kon vaker pannenkoeken eten en mijn moeder hoefde deze niet te bakken.
Het gaf mij een gevoel van onafhankelijkheid dat ik nog steeds als buitengewoon prettig ervaar. Ik wil het graag zelf bepalen. Ik wil graag dat de dingen gaan op mijn manier. Ik wil gewoon mijn zin hebben, daar komt het op neer. Dat klinkt niet aardig, maar het is eerlijk. En daar is niets mis mee. Ik heb zo mijn dromen en wensen, net als iedereen. Wat ik alleen niet kan is voor een ander bepalen, wat deze zou moeten doen of laten. Dat zou ik wel willen, maar helaas lukt dat niet.
Maar hoe bereik je dan je doel, wanneer je denkt dat je een ander nodig hebt?
Zou ik echt blij zijn geweest met de pannenkoeken wanneer mijn moeder tegen haar zin in (alleen maar om mij een plezier te doen) pannenkoeken zou bakken, elke keer wanneer ik daar om vroeg? Ik niet. Dan smaken de pannenkoeken minder of helemaal niet.
Bij het oplossen van conflicten zie ik een gelijksoortig patroon. Mensen hebben allemaal een mening over de oplossing van een probleem. We vechten, zeuren, drammen en proberen elkaar te overtuigen. Onbewust maken we onszelf afhankelijk van de medewerking van een ander en graaf je ondertussen je eigen graf.
Moet je dan toegeven? Water bij de wijn doen? Schikken of stikken?
Nee allerminst.
Het is net als met pannenkoeken bakken. Een rare vergelijking misschien, toch gaat deze gewoon op. Je hebt een ander namelijk helemaal niet nodig. Gelukkig niet. Het gaat niet van zelf, maar het begint wel bij jezelf. En simpelweg met de vraag: wil je dit leren?
Hoe zou het zijn om je onafhankelijk, vrij en je toch verbonden te voelen? Hoe zou het zijn wanneer je geen compromis hoeft te sluiten en je toch de resultaten behaalt waar jij tevreden mee bent?
En dat je dan iemand nodig hebt die het voordoet en je laat zien hoe je dat doet, dat is gewoon super handig. Gewoon voor jezelf, voor het resultaat dat je wilt bereiken.
Pannenkoeken vullen de maag, maar oplossingen waar je echt tevreden mee bent, die vervullen.
Dat is de echte win-win! En voor minder ga ik niet.
Nieuwsgierig? Op 29 mei geef ik een gratis webinar en vertel ik je van alles over de ingrediënten en de stappen naar oplossingen waar je echt tevreden mee bent. Het is de kunst van transformatieve conflictoplossing. Ben je er bij?
