Het kan anders! Het kan simpel en je kunt het zelf.
Hieronder het verhaal van Richard. Gescheiden, vader van drie kinderen, werkzaam in de ict.
Na de scheiding waren er nog steeds spanningen die hij niet kon oplossen. In de workshop ontdekte hij waar het echt over ging en wat zijn aandeel was in de ontstane impasse.
Naar aanleiding van de workshop (TOP1day) vorige week donderdag, wil ik je laten weten hoe mijn gesprek met mijn ex Monique is verlopen.
Na de workshop heb ik haar gelijk via een appje (ik weet dat bellen persoonlijker is, maar we communiceren bijna altijd via app of mail) laten weten dat onze mailwisseling mij niet lekker zat en ik graag een afspraak wilde maken om mijn excuses aan te bieden. Ze gaf aan dat de excuses al per direct aanvaard waren, dat ze het prima vond om een kop koffie te drinken en vroeg of zij ook haar excuses moest aanbieden. Ik gaf aan dat dat niet nodig was (dat voelde ook echt zo) en we planden voor de zaterdag daarop.
Nadat we in afwachting van de koffie wat over koetjes en kalfjes aan het praten waren, dacht ik toen de koffie gebracht was: “nu maar gelijk de koe bij de horens vatten”. Ik vroeg Monique in haar geheugen terug te gaan naar de Beethovenstraat, naar het moment dat ik een boerenomelet ging bakken. Ze wist gelijk over welk moment ik het had. Bizar. Ik vatte nog een keer kort de situatie samen: ik vroeg hoe zij dat altijd aanpakte en bakte vervolgens op mijn eigen manier de omelet. Ze zei: “Ja, dat was onze eerst grote ruzie”.
Vervolgens vertelde ik haar – en ik word nu typend achter de computer opnieuw ontroerd en er komen tranen – dat ik op dat moment geen verbinding met haar voelde. Dat ik me daardoor alleen voelde. En dat ik door hoe het ging ergens diep van binnen – onbewust – de conclusie heb getrokken “ik ben niet goed genoeg”. Maar dat zij dat nooit gezegd heeft. Ze reageerde oprecht verbaasd: “Huh….. maar daar hoef je nu je excuses toch niet voor aan te bieden… en wat is dan de link met de mails die we deze week naar elkaar gestuurd hebben?”
Naar aanleiding van haar vraag heb ik uitgelegd hoe ik door deze – onbewuste – conclusie in veel meer situaties deze conclusie heb getrokken. Dat ze daar misschien niet op een directe manier last van heeft gehad, maar wel op een indirecte manier. Omdat het de sfeer tussen ons en in onze relatie op die momenten bepaalde. Dat begreep ze.
Ze waardeerde het heel erg dat ik zo naar mijn eigen aandeel kijk. Mijn excuses vond ze niet echt nodig, maar waardeerde ze wel. Ik heb aangegeven dat ik haar heel erg waardeer als moeder van onze kinderen. Waarop zei zij: “Je weet dat ik je een goede vader vindt. Behalve op sommige momenten dat ik dat even niet vind. Maar dat zijn uitzonderingen”. Waarop ik me besefte dat waarschijnlijk juist op die momenten in mij dat gevoel van “ik ben niet goed genoeg” geraakt wordt.
Ook heb ik mijn excuses aangeboden voor mijn arrogantie in de zin dat ik dacht: “Als Monique nu gewoon vertelt wat haar dwars zit op de manier zoals ik dat wil, dan is het prima”. Maar ik heb niet te bepalen hoe anderen zich gedragen. Ik kan hooguit feedback geven over wat gedrag van een ander met mij doet en die ander vragen het op een andere manier te doen. Als een open vraag, waarbij de ander vrij is zijn/haar keuze te maken.
Ik heb Monique verteld dat ik haar laatste mail niet eens gelezen heb. Dat het totaal niet om de inhoud gaat, maar om de “trigger” die maakt dat ik persoonlijk geraakt wordt. Vervolgens hebben we het vrij en ongedwongen over die inhoud gehad: over hoe het met onze kinderen gaat en hoe we hen het beste kunnen helpen bij hun huiswerk en sportactiviteiten.
Het was een bijzondere ervaring. Het proces en de daaruit voortvloeiende inzichten donderdag. Het stapje voor stapje groeiende besef dat ik zelf dingen persoonlijk heb gemaakt. Dat het negatieve gedrag dat ik altijd heb veroordeeld – en waarin anderen (vrienden, familie) me bevestigden in die veroordeling, gewoon het gedrag van de ander is. Waar ik uiteraard wat van kan vinden en feedback op kan geven. Maar waar ik me niet persoonlijk door hoef laten raken.
Het toeleven naar de afspraak toe, waarbij ik binnenin mezelf aftastte wat ik zou gaan zeggen en hoe dat voelde. En tenslotte het gesprek zelf, dat in een heel rustig, ontspannen, ongedwongen sfeer plaatsvond. Waarbij ik de dingen heb kunnen zeggen die ik wilde zeggen. En waarbij ik aan mezelf merkte dat het inderdaad niet uitmaakte wat Monique zou gaan zeggen. Hoe ze zou gaan reageren. Dat voor mij de angel eruit was en dat ik het daarom volledig bij mezelf kon houden.
Dankjewel voor je mooie workshop, voor de inzichten die daaruit voort zijn gekomen en de resultaten van de actie die ik naar aanleiding van jouw tips en de nieuwe inzichten ondernomen heb.
Wil je het ook anders?