Wat is geluk? En hoe krijg je dat voor elkaar wanneer er duizenden redenen zijn om vooral niet te doen wat je echt graag wilt en er vooral geen tijd voor te nemen? We hebben het allemaal druk en leggen de lat hoog. Tja, niet zo gek dat je dan soms uitgeblust raakt. Het geluk lijkt dan ver weg. En toch is het dichterbij dan je denkt. Kinderen kunnen je er op wijzen, een bloem, een vogel of een klein lieveheersbeestje. Sta even stil is al een hele vooruitgang, denk je niet? Neem 5 minuten….
Als kind wilde ik erg graag pianospelen. Mijn buurman speelde Für Elise op de piano en zomers, met de tuindeuren open, konden we daar allemaal van meegenieten. Ik droomde en hoopte dat ik dat ooit ook zou kunnen. Pianoles zat er toen niet in. Verder dan blokfluitles bij ons op de lagere school kwam ik niet. De stad was ver weg en de agenda was vooral gevuld met sport.
Het bleef bij een droom, een verlangen dat zich weer aandiende rond mijn dertigste. Ik ging op les en vertelde de lerares dat ik Für Elise van Beethoven wilde leren en daarnaast Take 5 van Dave Brubeck en Gnossienne van Erik Satie. Zo moeilijk kon dat niet zijn. Het lukte en zo bereikte ik mijn doel.
Daarna had ik vele redenen om het weer te laten rusten. De kinderen werden geboren, mijn baan nam mijn tijd op en de pianoboeken belandden in de kast.
Tot vorige week. Eén van onze deelnemers aan de TOPopleiding is pianist. Ik vroeg hem of hij Take 5 kende en of hij dat wilde spelen op onze piano die er nog steeds staat. Simpele vraag waarop ik natuurlijk een “ja” verwachtte. Maar zo gemakkelijk ging dat niet.
Bij het oplossen van conflicten speelt dat ook. Met het grootste gemak wijzen we met onze vinger naar een ander. Jij wilt het immers wel oplossen, maar die ander moet eerst iets doen. Groot voordeel is dat je dan zelf ook niets hoeft te doen. En zo blijft het oplossen van een conflict niets meer dan een droom, een verlangen naar betere tijden.
Het is gewoon menselijk om weerstand te voelen wanneer je in een impasse zit of een ruzie waar je niet op zat te wachten. Oplossen is de kunst. En dat begint bij degene die de eerste stap zet. Dat begint met de vraag om even na te denken. Wat zou je het liefste willen? Hoe zou het voelen wanneer het conflict of de impasse waarin je zit, echt is opgelost? En hoe zou het zijn wanneer je daarin zelf de eerste stap zet en niet hoeft te wachten op een ander?
Je hoeft het niet te weten, niet te kunnen, maar die eerste stap maakt een groot verschil en brengt je dichter bij je doel.
Dat is wat deze pianist mij ook voorhield. Hij zei: practice what you preach. En hij had gelijk. Wanneer ik het wil, dan begint het met mij. En hij voegde eraan toe: “ik geef je de muziek, jij doet de rechterhand (de melodie) en ik ga je begeleiden met de linkerhand. Vergeet niet dat het ergens nog in je systeem zit. Vertrouw er maar op dat het er nog is.”
Het was net dat duwtje dat ik nodig had om te doen wat ik echt wil. Ik heb de klep van de piano weer opengeklapt. De muziek staat klaar en ondertussen neem ik elke dag tenminste 5 minuten.
Ik geloof in het goede van mensen. Ik geloof dat we gelukkig willen zijn, ons vrij en verbonden willen voelen. Elk conflict doorkruist dat verlangen. Alsof het er niet meer is. Maar het is er echt. Wanneer de angel eruit is, dan zie je dat weer. Dan herinner je je dat.
Pianospelen is niet wat ik je kan leren, wel hoe jij jouw issues kunt oplossen. Daar help ik je graag bij. En neem van mij aan dat het een stuk simpeler is dan pianospelen en het gaat een stuk sneller 🙂
Take 5!
